Niedawno, dzięki mojej obecności na forum reconnet.pl udało mi się załapać na spływ kajakowy Pisą, który zorganizował kolega Marshall. Dotychczas pływałem zawsze sam, własnym dmuchanym kajakiem i pierwszy raz miałem płynąć w zorganizowanej grupie. Będąc przywiązanym do swojego dmuchawca i tym razem postanowiłem popłynąć na nim.

Powitanie

Zbiórka załogi spływu miała odbyć się w Łomży. Dotarłem do miasta samochodem, jednak, gdy przekroczyłem jego granicę, moja nawigacja GPS od TP S.A. nagle zgasła. Było pół godziny do odjazdu nad rzekę. Zadzwonił do mnie Marshall nie mogąc doliczyć się jednego uczestnika. Dał mi kilka wskazówek, jak dojechać, jednak Łomża to miasto pełne ślepych, a nawet rozgałęzionych uliczek i zabłądziłem na dobre. Tylko przypadek sprawił, że spotkałem przypadkowych panów szukających pod sklepem o 7 rano jakiegoś sponsora. Życzliwie wskazali mi poszukiwaną ulicę i po chwili byłem na miejscu.

Okazało się, że wszyscy przybyli poprzedniego wieczora i zdążyli się już zintegrować. Na starcie byłem ostatni i tak już miało być do końca…

Szybko załadowaliśmy do czekającego busa nasze bagaże, których była ogromna ilość. Właśnie zaczynało padać, jednak wszystkich napędzały emocje przed spływem i rzęsisty deszcz był tylko powodem do żartów 🙂 Po podróży trwającej około godziny, dotarliśmy do Pisza szukając miejskiej plaży na jeziorze Roś. Firma organizująca spływy kajakowe nie tylko Pisą, miała dostarczyć sprzęt. Chmury szczelnie zakryły niebo i ciągle padało. Tylko najodważniejsi wysiedli z busa by rozprostować kości 😉

Po chwili postoju ruszyliśmy jeszcze kawałek w kierunku plaży, gdzie w deszczu wyładowaliśmy bagaże próbując schować się pod niewielkimi wiatami, które miały raczej chronić przed słońcem a nie przed ulewą… Nie wiem, jak inni, ale ja już tutaj nie miałem na sobie nic suchego 🙂

Gdy wszyscy oczekiwali na kajaki, ja już wziąłem się za pompowanie mojej jednostki pływającej. Poszło sprawnie, choć deszcz i wiatr nie ułatwiał zadania. Na jeziorze pojawiały się fale i pamiętając moje doświadczenia sprzed kilku lat z Zalewu Zegrzyńskiego, obawiałem się, że mój dmuchawiec pod wiatr w ogóle nie popłynie.

Wodowanie kajaków

Nadeszła chwila próby. Cześć z nas już wypłynęła i ja też odbiłem od brzegu. Wiatr okazał się nieszkodliwy, tylko na powitanie zwiał mi z głowy kapelusz i już musiałem zawrócić by go wyłowić. Kapelusz miał mnie jak zwykle na wodzie chronić przed słońcem, jednak tym razem okazał się doskonałym parasolem. Choć przemiękł w kilka minut, to komfort chronienia głowy przed ciągłym kapaniem deszczu jest bezcenny 🙂 Podobno w starożytnych Chinach stosowano taką torturę – powolne kapanie wody na głowę. Po kilku godzinach każda kropla odczuwana jest jak kamień…

Z kapeluszem naciągniętym na czoło, ruszyłem pod wiatr przez jezioro Roś w kierunku ujścia Pisy. Zanim dopłynąłem do rzeki, wszyscy w swych plastikowych torpedach mnie wyprzedzili. Tylko Marshall dotrzymywał mi towarzystwa, a że się dopiero poznaliśmy, pewnie myślał, że ma do czynienia z kimś niepełnosprawnym, biorąc pod uwagę moje tempo 😉 Niestety mój kajako-ponton do wyścigów się nie nadaje…

Początek spływu

Płynęliśmy sobie przez środek Pisza, który dzięki uregulowanym brzegom Pisy na kształt kanału, chwilami kojarzył mi się z Wenecją. Brakowało tylko gondoli zaparkowanych pod kamienicami 😉 Przy końcu miasta, krajobraz zmienił się błyskawicznie. Nad rzeką pojawił się gęsty biały śmierdzący dym, który kotłował się z komina jakiejś fabryki kilkadziesiąt metrów od rzeki. Dopiero teraz sprawdziłem, kto tak smrodzi. Sprawcą tego syfu w Piszu jest Sklejka-Pisz Paged S.A. , która w galerii na swej stronie internetowej, z komina puszcza dymek, jak z papierosa i to chyba elektronicznego!

Pozostawiając za sobą fabrykę z jej smrodem, wypłynęliśmy na dziką już rzekę. Pojawiły się łabędzie, też chyba kryjące się w trzcinach przed deszczem. Dopiero tu przypomniałem sobie, że przecież mam wodoodporny aparat 🙂

Krajobrazy były już typowo rzeczne i nie wymagają komentarza…

Po jakimś czasie dogoniliśmy resztę ekipy, która trochę zwolniła, by na nas zaczekać.

Pierwszy przystanek

Niedługo też zrobiliśmy pierwszy przystanek z zejściem na brzeg by rozprostować kości i się posilić. Było koło południa. Deszcz od rana nie przestawał padać. Po kilku próbach rozpalenia ogniska, skończyło się na odpaleniu kuchenek gazowych. Wszyscy byli przemoczeni do suchej nitki. Woda w rzece była cieplejsza niż padający deszcz. Siedzenie w wodzie w kajaku zrobiło swoje. Miałem na sobie przemoczone spodenki i koszulkę nakryte równie przemoczonym poncho i kończyny odmawiały mi już posłuszeństwa. Roztrzęsionymi dłońmi ledwie otworzyłem puszkę pasztetu by zjeść go z na szczęście pokrojonym już chlebem.

Ze względu na moje tempo, chciałem trochę wyprzedzić grupę, która i tak miała mnie przegonić. Wypłynąłem, gdy inni jeszcze się posilali. Przez jakiś czas płynąłem sam.

Po około godzinie rozproszona reszta ekipy po trochu zaczęła mnie doganiać i wyprzedzać. Wszyscy z osobna trochę ze mną popłynęli i zamienili parę słów, dodając otuchy. Choć może to tak nie wyglądało, ale wcale nie płynęło mi się bardzo ciężko. Po prostu mój kajak płynie wolniej niż rzeka, gdy na chwilę przestaję wiosłować 😉

Po jakimś czasie dopłynąłem do miejsca, gdzie grupa zbierała się na brzegu czekając już tylko na mnie. Postanowiliśmy płynąć dalej bez zbytniego rozpraszania się by szukać już miejsca na nocleg.

Pierwszy biwak

Niebawem deszcz jakby ustawał i znaleźliśmy odpowiednie miejsce do rozbicia obozu. Gdy ja dopłynąłem, większość namiotowego miasteczka już stała.

Miało ono dwie dzielnice, jedną pod lasem, gdzie zamieszkali zwolennicy sosen i suchego piasku oraz drugą, zamieszkaną przez osoby, które nie mogły rozstać się z rzeką 😉 Swój namiot rozbiłem w tym drugim, tuż przy wodzie.

W końcu wyszło słońce. Mieszkańcy obu dzielnic namiotowego miasteczka odwiedzali się nawzajem, kursując przez dzielącą nas łąkę.

Był wreszcie czas i warunki do suszenia przemoczonych rzeczy, czyli wszystkiego, czego nie spakowaliśmy w worki wodoszczelne. Wszyscy się posilali i rozgrzewali tym co mieli 😉 Nadchodził wieczór, a z nim nadrzeczne mgły, które powoli pokrywały całą dolinę.

Gdy nadeszła już ciemna noc, nadrzeczna dzielnica poszła spać. Dla mnie jednak było za wcześnie. Wziąłem mokre ubrania i poszedłem się suszyć przy ognisku w dzielnicy podleśnej. Koło północy też już dotarłem do swego namiotu i zasnąłem.

Drugi dzień spływu kajakowego Pisą

Ranek powitał na słońcem. Wszystko wyschło. Dzień zapowiadał się słonecznie i wszystkim przy śniadaniu dopisywały humory.

Postanowiłem znów wypłynąć dużo wcześniej przed innymi więc zaraz po śniadaniu zebrałem swą cześć obozu, zwodowałem kajak i wyruszyłem rzeką samotnie. Wziąłem ze sobą krótkofalówkę, by być w kontakcie z resztą załogi.

Marshall zrobił mi pożegnalną fotkę, gdybym zaginął w akcji 😉 Niebawem poczułem, że słońce już grzeje na całego i zaczyna mnie przysmażać. Okryłem się ponchem, które dzięki swej lekkości i przewiewności, okazało się lepszym zabezpieczeniem przeciwsłonecznym niż przeciwdeszczowym 😉

Długo płynąłem samotnie, oglądając się za siebie, jednak nikt znajomy się nie pojawiał. Mijałem się tylko z jachtami i motorówkami, płynącymi w górę rzeki. Postanowiłem spróbować łączności krótkofalowej i wezwać kogoś z mojej ekipy. Usłyszałem tylko kilkakrotną odpowiedź: Malina?? Malina??… Maliną nie byłem, ani z nami też nie płynęła chyba żadna Malina, więc dałem sobie spokój z łącznością 😉 I tak mnie dogonią…

Płynąłem sobie samotnie obserwując przyrodę dziką i zakolczykowaną.

Miejscami tuż przed dziobem kajaka wyskakiwał mi zaskoczony szczupak. Żałowałem, że nie mam wędki. W niektórych zastoiskach rzeki, aż prosiło się by wykonać kilka rzutów spinningiem.

W miejscowości Kozioł zrobiło się trochę gorąco. Na brzegu zgraja dzieciaków bawiła się wiatrówką i celowali w moim kierunku. Gdyby im odbiło strzelić, na moim dmuchawcu czekałaby mnie katastrofa. Udawałem, że ich nie widzę a oni udawali, że zaraz strzelą. Odetchnąłem, gdy wypłynąłem z zasięgu strzału…

Trafiali się też pasażerowie na gapę. Czasem przysiadła ważka w pogoni za komarami albo jakiś chrząszcz, który chciał odpocząć forsując rzekę lub spadł mi na pokład z pochylonego nad rzeką drzewa.

Późnym popołudniem w końcu usłyszałem za plecami okrzyk: Nareszcie, mamy go! Obejrzałem się i ujrzałem znajome twarze – Rysiek i Leszek wypływali zza zakola rzeki. Wypłynęli do przodu by mnie szukać 😉 Reszta miała dopłynąć za jakiś czas. Zeszliśmy na brzeg i wzięliśmy się za jedzenie. Pozostali dopływali w kilkunastominutowych odstępach.

Po napełnieniu żołądków, znów wskoczyliśmy do swych jednostek. Zanosiło się na deszcz, choć nikt nie chciał przyjąć tego do wiadomości. Każdemu przychodziły na myśl wspomnienia dnia poprzedniego 😉

Cała ekipa, wystraszona perspektywą ulewy, wystrzeliła do przodu i znów zostałem na końcu. Spokojnie sobie płynąc rzeką, której brzegi i dolina na tym odcinku były gęsto porośnięte szuwarami, usłyszałem za sobą dźwięk silnika. Będąc pewien, że to jakaś motorówka, płynąłem na bok do brzegu. Obejrzałem się za siebie i aż na chwilę zamarłem. Za moimi plecami nadciągała ściana deszczu, która robiła na wodzie tyle hałasu co silnik jakiejś łodzi. Powierzchnia rzeki jakby się gotowała…

Na szczęście ulewa skończyła się tak szybko, jak nadeszła, choć zdążyła nalać mi na pokład tyle wody, bym znów moczył tyłek 😉

Płynąłem znów sam i zdążyłem już trochę wyschnąć, gdy tym razem od przodu pojawiły się ciemne chmury zwiastujące kolejny deszcz. Potwierdzeniem tego była olbrzymia tęcza przecinająca cały horyzont.

Spływ kajakowy Pisą – obóz drugi

W momencie, gdy zaczęło znów lać, wypatrzyłem na brzegu moją osadę rozbijającą w pośpiechu obóz.

Dobiłem do brzegu, wyciągnąłem z wody kajak i też pobiegłem szykować sobie schronienie. Gdy byłem już całkowicie przemoczony, namiot stał gotowy a deszcz ustał. Wskoczyłem w wysuszone poprzedniego wieczora ciuchy, chowane w wodoszczelnym worku, jak najcenniejszy skarb 😉

Wszyscy wzięli się już na spokojnie za urządzanie obozu. Niektórzy znosili drewno na ognisko, inni budowali zadaszenie lub już coś grzali na palnikach gazowych. Obóz w kształcie okręgu położony na pagórku górującym nad doliną Pisy, tętnił życiem…

Po zmroku w środku obozu płonęło ognisko dookoła którego kwitły dyskusje na różne tematy, które z jednej strony odbijały się echem od lasu, a z drugiej biegły przez nadrzeczne mokradła. Wraz z późną porą wszyscy biwakowicze po kolei się wykruszali i szli spać…

Trzeci dzień spływu

Kolejny ostatni dzień spływu zaczął się wcześnie rano. Zaraz po śniadaniu, wszyscy już chcieli być na wodzie 😉 Choć ciężko było opuścić obóz, znów wypłynąłem przed wszystkimi.

Rzeka na tym odcinku już nie płynęła tak leniwie, jak do tej pory. Głębokie zakola i meandry sprawiały, że nurt w wielu miejscach zawracał i tworzyły się wiry, z których czasem trudno było mi wypłynąć.

W pewnym momencie zobaczyłem na brzegu biały krzyż z płotkiem, jakby mogiłę. Ponieważ była na nim jakaś tabliczka, postanowiłem sprawdzić jego intencję i zszedłem na brzeg i się przyjrzeć.

Na krzyżu była tylko tajemnicza tabliczka: Paweł Tajs, żył lat 21, odszedł nagle 20 VIII 2006r. Nie wiadomo co się w tym miejscu dokładnie wydarzyło, ale zapewne był to jakiś wypadek związany z przepływającą rzeką lub może uderzeniem pioruna w otwartym polu.

Uznałem, że warto wspomnieć o tym człowieku, jeśli jego rodzina upamiętniła go stawiając krzyż z tabliczką skierowaną na rzekę, może ku przestrodze przepływających tam osób…

Niebawem ekipa mnie wyprzedziła. Spotkałem ich dopiero niespodziewanie tuż za mostem w Dobrym Lesie, gdzie zeszli na brzeg i naradziliśmy się co do planu dnia w związku z finałem wyprawy za około 20 kilometrów.

Dalej nikt za bardzo się nie spieszył, więc płynąłem mniej więcej w środku grupy rozciągniętej na dobre 2 kilometry.

Niektórzy uprawiali „łomżing na tratwingu” więc tempo spływu było w tempie rzeki 😉

Tuż przed Morgownikami, trafiłem na Marshalla czatującego na brzegu z aparatem i liczącego swoje płynące „stadko” 😉 Z czternastu osób brakowało mu jeszcze kilku. Do końca spływu zostało jakieś trzy kilometry.